" Ήταν 15 Δεκεμβρίου όταν διαγνώστηκαν θετικοί στον κορονοιο ο αδερφός μου και ο παπάς μου. Όλα μπήκαν σε παύση, Χριστούγεννα, δώρα, όλα. Αυτό που φοβόμουν πιο πολύ έγινε, νόσησε παπάς μου και ο αδερφός μου. Και μετά σκέφτεσαι ας το περάσουν ήπια, ας είναι από τους τυχερούς. Δεν ήταν όμως. 19 Δεκεμβρίου και οι δυο με το ίδιο ασθενοφόρο μεταφέρθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Οι στιγμές και τα συναισθήματα όταν τους βλέπεις να μπαίνουν στο ασθενοφόρο και δεν ξέρεις πότε θα τους ξαναδείς και αν θα τους ξαναδείς, πολύ δύσκολα. Σκέφτεσαι μην πεις κάτι και τους ρίξεις το ηθικό και από την άλλη αν δεν έχεις άλλη ευκαιρία;

Ο αδερφός μου μεταφέρθηκε την επομένη στο Νοσοκομείο Αναφοράς στην Αμμόχωστο. Εκεί έμεινε μέχρι και τις 6/1/202 που επέστρεψε σπίτι.

Ο παπάς μου 21/12/2020, διασωληνώθηκε, 1/1/2021, έφυγε, απεβίωσε. Μέχρι τώρα στη ζωή μου δεν έχω κάνει δυσκολότερο πράμα, από εκείνη την αναμονή. Αναμένεις κάθε μέρα για ένα ολιγόλεπτο τηλεφώνημα. Παρακαλάς από την μια να χτυπήσει το τηλέφωνο και να σου μιλήσουν για την όποια βελτίωση και από την άλλη ανησυχείς μήπως και χτυπήσει το τηλέφωνο σε ώρα που δεν το αναμένεις γιατί δεν θα είναι για καλό. Μετά από τις πρώτες μέρες διασωλήνωσης και ενώ συνέχιζε να είναι κρίσιμα, ως επαγγελματίας υγείας, άρχισα να σκέφτομαι και να διερωτούμαι: σε τι κατάσταση θα είναι ο παπάς μου αν τα καταφέρει, πώς θα είναι καρδιοαναπνευστικά, νευρολογικά, ψυχολογικά, κινητικά.

Η απώλεια και ειδικότερα ο τρόπος της απώλειας δεν χωνεύονται, κάνεις προσπάθεια και ζεις με αυτά.

Τα έντυπα που ακολουθούν ήταν ένας από τους τρόπους που βρήκα για να επεξεργαστώ συναισθηματικά αυτό που μας συνέβη, με την ευχή να φανούν χρήσιμα σε ανθρώπους που τα κατάφεραν και πήραν εξιτήριο."